WIE E SCHEFF
Text und Musik: Bernd Antweiler

Die Liebe em Frühling es heiss un bejehrlich
Mer denk un well jläuve, dat es alles ihrlich
De Welt es esu schön, künnt schöner nit sin
Nur Jedanke bes Morje, mih kritt mer nit hin
Un dat Jeföhl em Buch, wenn et kribbelt un flööt
De Nächte sin koot, doch Du bes niemols möd
Denks nur noch, wann kütt se, wann es se he?
Et jitt kei zo spät un ald jar kei zo fröh

Wie e Scheff, däm de Wind en de Sejele blös
Prall opjebläht, durch de Wellekämm scheeß
Nix wat dich ophält, nix hält dich ahn
Du bes de Eezte janz vürre – zomindest noh dran

Dann kütt d’r Sommer, et Hätz voller Moot
Nit mih esu wild, doch et deit trotzdem noch jot
Et Korn es jesäät, et es sonnig un wärm
Mer hält nit mih Hängche, mer jeiht jetz am Ärm
Un wenn af un zo noch ens Wallunge kumme
Weed dat ohne zo murre jän hinjenomme

Wie e Scheff, däm de Wind en de Sejele dröck
Paar Knöddele ham mer noch drop, doch nit mih janz esu flöck
Ald ens e Päusje, doch mer bliev immer dran
Mer kütt nit mih als Eezter, doch mer kütt immer noch ahn

Em Herbs fallen de Blädder, et es ovends ald köhl
De Nächte sin düster, doch mer hätt noch Jeföhl
Et durt jet länger, doch mer sin noch nit fott
Mer strengen uns ahn, hoffen op Hilfe vum leeve Jott

Wie e Scheff, däm de Wind en de Sejele strich
Kumme mer jetz nit, dann kumme mer jlich
Dobei sin es alles, et weed olympisch jedaach
Nur nit Letzter weede, dat wör doch jelaach

Em Winter nur Flaute, et Sejel es schlaff
Un nit nur et Sejel, et hängk alles eraf

Wie e Scheff, wat jet schöckelt un om Wasser römsteiht
Mer han kein Sejel mih dran, wussten nit mih wie dat jeiht
Et jeiht nit mih vürran, doch dat es nit schlemm
Mer wesse nit mih woröm un och nit mih wohin
© BLÄCK FÖÖSS